چه کردی...

              دنیا مثل بازی گل یا پوچه 

                         با تو گله... 

                  بی تو برام پوچه...! 

         فریاد مرا بغض به یغما برده...  

          یک بغل حرف ولی محض نگفتن دارم...!!! 

        آرامتر میشدم 

       فقط و فقط 

     اگر میفهمیدی حرف هایم به همین راحتی که می خوانی

     نوشته نشداند.

دلم مي خواهد
دفتر ِ مشقم را باز كنم و دوباره تمرين كنم ,
الفباي زندگي را ...
من، چيزي شبيه ِ زندگي كردن را فراموش كرده ام ...!!!
مي خواهم، خط خطي كنم، تمام آن روزهايي كه دلم را شکست ،
دلم مي خواهد ....
اگر معلم گفت، در دفتر نقاشيتان هر چه مي خواهيد بكشيد
اين بار ، تنها و تنها نردباني بكشم
......به سوي تو ، خدای من.....!!!

   یه حس عجیبی به اینجا دارم این نوشته ها برام غریبست نمی فهممشون 

   نویسندشم هم انگار نمی شناختمش هیچ وقت،انگار اونی که باید باشه 

   نیست. از اینجا می ترسم از همون ترسا که همیشه با هام بودکه نکنه...

   دنبال یه نشونه می گردم یه حرف، یه کلمه،تا وقتی که نشونم داده 

   بشه سکوت می کنم... 

یگانه بی همتایم 

یعنی می شود روزی برسه که بیایی مرا در اغوش بگیری ...

بخواهم گله کنم !بگویی هییییییس!همه کابوس ها تمام شدند ....

در گوشم بگویی برای همیشه مال من شدی....!